فروش خانه سند دار با قولنامه

راستش را بخواهید، بعد از قانون جدید الزام به ثبت رسمی معاملات اموال غیر منقول، فروش خانه سند دار با قولنامه دیگر نه تنها توصیه نمی شود، بلکه عملاً در مراجع قضایی اعتبار ندارد. این قانون صراحتاً اعلام می کند که قولنامه برای ملک سنددار دیگر پذیرفته نیست و می تواند هم برای خریدار و هم برای فروشنده دردسرهای جدی حقوقی ایجاد کند.

بیایید روراست باشیم؛ در بازار داغ و گاهی پر ابهام ملک و املاک، همیشه داستان هایی از خرید و فروش هایی شنیده می شود که سر و تهش با یک «قولنامه» هم می آید. مخصوصاً وقتی پای یک خانه سنددار وسط است، ممکن است بعضی ها فکر کنند با یک قولنامه هم کار راه می افتد و شاید حتی بتوانند زودتر به پول برسند یا خانه را ارزان تر بخرند. اما حواستان باشد، این بازی یک قانون جدید و مهم دارد که کل قواعد را عوض کرده! دیگر مثل قدیم ها نیست که بشود با قولنامه برای ملک سنددار، در دادگاه مدعی شد. هدف اصلی این مقاله هم دقیقاً این است که بدون پیچیدگی های حقوقی و با زبانی ساده و خودمانی، به شما بگوید قضیه از چه قرار است، چه خطراتی تهدیدتان می کند و چطور باید دست به عصا حرکت کنید.

شفاف سازی مفاهیم بنیادین: قولنامه و سند، دو روی یک سکه؟

قبل از اینکه بریم سراغ دردسرهای احتمالی، بیایید اول تکلیفمان را با چند تا واژه کلیدی روشن کنیم. این طوری حرف همدیگر را بهتر می فهمیم و راحت تر می توانیم جلو برویم.

قولنامه چیست؟ نه سند، بلکه تعهد به بیع

وقتی می گوییم «قولنامه»، احتمالاً اولین چیزی که به ذهنتان می آید، یک برگه دست نویس یا چاپی است که بین دو نفر امضا شده. اما از نظر حقوقی، قولنامه یا همان مبایعه نامه، چیز دیگری است. این سند، برخلاف تصور خیلی ها، خودش سند مالکیت نیست. فکر کنید یک قرار اولیه یا یک «قول» و «قراری» است که شما و طرف مقابلتان (خریدار یا فروشنده) با هم می گذارید. شما با امضای قولنامه، به هم قول می دهید که در آینده ای نزدیک یا مشخص، یک معامله رسمی و قطعی انجام دهید.

پس کار اصلی قولنامه، ثبت یک تعهد به معامله است. مثلاً من قول می دهم این خانه را به شما بفروشم و شما هم قول می دهید که بخرید. مشخصات ملک، قیمت، نحوه پرداخت و زمانی که باید به دفترخانه برویم، همه در همین قولنامه نوشته می شود. قولنامه ها هم انواع مختلفی دارند؛ از آن هایی که فقط بین خودتان می نویسید (که بهش می گویند سند عادی)، تا آن هایی که با کد رهگیری و توی بنگاه املاک تنظیم می شوند. البته که قولنامه با کد رهگیری کمی رسمی تر است، اما این را بدانید که باز هم سند رسمی مالکیت نیست.

سند رسمی چیست؟ سند مالکیت قاطع و قانونی

خب حالا برسیم به سند رسمی. این یکی فرقش با قولنامه زمین تا آسمان است. سند رسمی مثل همان شناسنامه ملک می ماند. این سند توی دفاتر اسناد رسمی یا اداره ثبت اسناد و املاک تنظیم و ثبت می شود و هر کسی که اسمش توی این سند باشد، یعنی مالک رسمی و قانونی آن ملک است. با سند رسمی، دیگر هیچ شک و شبهه ای باقی نمی ماند.

اهمیت سند رسمی در این است که دولت آن را تأیید کرده و در تمام مراجع قانونی، حرف اول و آخر را می زند. وقتی شما یک ملک را با سند رسمی می خرید، به راحتی می توانید وام بگیرید، ملک را به رهن بگذارید، یا بدون دردسر به نفر بعدی بفروشید. همه چیز واضح و روشن است و کمتر کسی می تواند زیر قولش بزند یا ادعای دیگری بکند.

تفاوت های کلیدی: قولنامه در برابر سند رسمی

برای اینکه بحث حسابی جا بیفتد، بیایید تفاوت های اصلی این دو را یکجا ببینیم:

• اعتبار حقوقی: سند رسمی، بالاترین اعتبار حقوقی را دارد و در دادگاه ها و مراجع رسمی، به عنوان دلیل قاطع مالکیت پذیرفته می شود. قولنامه (سند عادی) اعتبارش کمتر است و نیاز به اثبات دارد، مخصوصاً برای ملک سنددار که اعتبارش تقریباً صفر شده.
• قابلیت استناد: به سند رسمی به راحتی می توانید استناد کنید. قولنامه ممکن است با چالش هایی مثل جعل یا انکار روبرو شود.
• قابلیت انتقال: ملک با سند رسمی به راحتی قابل نقل و انتقال است. با قولنامه، انتقال قطعی انجام نمی شود و فقط یک تعهد ایجاد می کند.
• رسمیت: سند رسمی توسط نهادهای دولتی (دفاتر اسناد رسمی) تنظیم و ثبت می شود. قولنامه معمولاً به صورت خصوصی یا در بنگاه املاک تنظیم می شود.

قانون جدید، بازی را تغییر می دهد! محور اصلی و برگ برنده محتوا

اینجاست که قضیه حسابی جدی می شود. تا همین چند وقت پیش، شاید هنوز یک جوری می شد با قولنامه برای ملک سنددار، توی دادگاه ها حرفی زد یا پرونده ای را پیش برد. اما دیگر تمام شد! یک قانون جدید آمده که تیر خلاص را به اعتبار قولنامه برای املاک سنددار زده و قواعد بازی را کاملاً عوض کرده. این قانون، مهم ترین بخشی است که باید حسابی به آن توجه کنید.

معرفی قانون الزام به ثبت رسمی معاملات اموال غیر منقول

تصور کنید برای جلوگیری از کلاهبرداری، زمین خواری، فروش مال غیر و هزار و یک مشکل دیگر، مجلس دست به کار شد و یک قانون جدید تصویب کرد. اسمش هم طولانی است: «قانون الزام به ثبت رسمی معاملات اموال غیر منقول». این قانون در تاریخ 1401/9/6 توی مجلس تصویب شد و بعد از کلی رفت و برگشت، بالاخره در تاریخ 1403/2/26 به تأیید مجمع تشخیص مصلحت نظام رسید و حالا دیگر لازم الاجراست.

هدف اصلی این قانون چیست؟ خیلی ساده: می خواهد همه معاملات ملکی رسمی شوند. یعنی هر خرید و فروشی که انجام می شود، باید حتماً برود توی دفترخانه و سندش رسماً منتقل شود. چرا؟ چون می خواهند شفافیت را بالا ببرند و دزدی و کلاهبرداری را تا حد ممکن کم کنند. می خواهند دیگر کسی نتواند یک ملک را به چند نفر بفروشد یا با یک قولنامه عادی، سر مردم کلاه بگذارد.

مهم ترین بندهای قانون: عدم اعتبار قولنامه برای ملک سند دار در دادگاه

حالا به مهم ترین بخش ماجرا می رسیم، همان قسمتی که قلب این قانون است و تکلیف فروش خانه سند دار با قولنامه را یکسره می کند:

ماده ۱ این قانون می گوید: معاملاتی دیگر تحت عنوان قولنامه وجود نخواهد داشت و هرگونه دعوی حقوقی در این زمینه (برای ملک سند دار) قابل استماع نبوده و فاقد اعتبار است.

این یعنی چه؟ یعنی اگر شما یک ملک سنددار را با قولنامه خرید و فروش کنید و بعداً بینتان اختلاف بیفتد، دادگاه اصلاً حرف قولنامه شما را گوش نمی دهد! انگار که اصلاً چنین برگه تعهدی وجود نداشته است. این واقعاً یک تغییر بنیادین است.

حتی پا را فراتر گذاشته اند. ماده ۹ همین قانون می گوید اگر مأموران دولتی و قضات به این قولنامه ها (برای ملک سند دار) ترتیب اثر بدهند، مجازات می شوند. یعنی آنقدر این قانون جدی است که حتی کسانی که وظیفه اجرای قانون را دارند، حق ندارند به این نوع قولنامه ها برای ملک سنددار اعتنا کنند. این نشان می دهد که عزمی جدی برای رسمی کردن تمام معاملات ملکی وجود دارد.

تبعات مستقیم این قانون بر فروش خانه سند دار با قولنامه

خب، با وجود این قانون جدید، حالا تکلیف فروش خانه سند دار با قولنامه چیست؟

• آیا فروش خانه سنددار با قولنامه بعد از این قانون قانونی است؟ پاسخ قاطع این است: خیر! و در دادگاه فاقد اعتبار است. بله، ممکن است شما همچنان بتوانید با یک نفر قولنامه بنویسید، اما بدانید که این قولنامه هیچ تضمین قانونی محکمی برای شما ایجاد نمی کند.
• چرا قولنامه برای ملکی که سند رسمی دارد، دیگر اعتبار حقوقی سابق را ندارد؟ چون قانونگذار تصمیم گرفته فقط سند رسمی را به عنوان دلیل مالکیت به رسمیت بشناسد تا از هرگونه سوءاستفاده جلوگیری کند. ملک سنددار یعنی ملکی که وضعیتش روشن است و دیگر نیازی به سند عادی ندارد.
• تفاوت قولنامه به عنوان تعهد به بیع و قولنامه جایگزین سند رسمی: این تفکیک خیلی مهم است. قولنامه هنوز هم می تواند به عنوان یک تعهد اولیه برای خرید و فروش ملک (که منجر به انتقال سند رسمی شود) تنظیم شود. یعنی شما توافق می کنید که در آینده سند را منتقل کنید و این قولنامه برای این تعهد اولیه است. اما هرگز نمی تواند جایگزین سند رسمی شود. نمی توانید با یک قولنامه، ادعای مالکیت قطعی یک ملک سنددار را داشته باشید. این همان خط قرمز جدید است.

انگیزه ها و دلایل روی آوردن به فروش خانه سند دار با قولنامه (علیرغم ریسک ها)

با این همه هشدار و قانون جدید، باز هم چرا بعضی ها سمت فروش خانه سند دار با قولنامه می روند؟ هر دو طرف، یعنی هم فروشنده و هم خریدار، دلایل خاص خودشان را دارند که گاهی اوقات از ناآگاهی نشأت می گیرد و گاهی از تلاش برای دور زدن برخی قوانین یا فرار از هزینه ها.

از نگاه فروشنده:

فروشنده ممکن است به این دلایل به سمت این نوع معامله برود:

• نیاز به سرعت در معامله و دریافت پول: گاهی وقت ها فروشنده عجله دارد و می خواهد سریع به پول برسد. فرآیند انتقال سند رسمی در دفترخانه ممکن است زمان بر باشد، برای همین فکر می کند با قولنامه سریع تر کارش راه می افتد.
• تلاش برای فرار از عوارض و مالیات های نقل و انتقال سند: انتقال سند رسمی هزینه هایی دارد، مثل مالیات، عوارض شهرداری و حق الزحمه دفترخانه. بعضی فروشنده ها ممکن است برای فرار از این هزینه ها، به قولنامه روی بیاورند.
• وجود مشکلات حقوقی پنهان در ملک که امکان انتقال رسمی سند را نمی دهد: گاهی اوقات ملک مشکلاتی دارد؛ مثلاً در رهن بانک است، توقیف شده، یا ورثه برای سند زدن اختلاف دارند. در این شرایط، فروشنده نمی تواند سند رسمی را منتقل کند، برای همین با قولنامه سعی می کند ملک را بفروشد. این یکی از خطرناک ترین موارد است!
• ناآگاهی از قوانین جدید و ریسک های حقوقی: خیلی وقت ها هم فروشنده خبر از قانون جدید و تبعاتش ندارد و فکر می کند مثل قدیم، قولنامه هم اعتبار دارد.

از نگاه خریدار:

خریدار هم ممکن است به این امیدها به سمت خرید قولنامه ای ملک سنددار کشیده شود:

• وسوسه قیمت پایین تر نسبت به املاک سنددار مشابه: معمولاً خانه هایی که با قولنامه فروخته می شوند، قیمتشان پایین تر از خانه هایی با سند رسمی است. این اختلاف قیمت، خریدار را وسوسه می کند که به خیال خودش یک معامله خوب کرده است.
• عدم آگاهی از خطرات حقوقی و اعتبار پایین قولنامه: بیشتر خریداران از خطرات پنهان و کاهش اعتبار قولنامه برای ملک سنددار بی خبرند و فکر می کنند با یک برگه که کد رهگیری هم دارد، خیالشان راحت است.
• انعطاف پذیری بیشتر در پرداخت (مثلاً با اقساط طولانی تر): گاهی اوقات فروشنده برای اینکه زودتر ملکش را بفروشد، با شرایط پرداخت منعطف تری (مثل اقساط طولانی) کنار می آید که این برای خریدار جذاب است.

خطرات و ریسک های بزرگ فروش خانه سند دار با قولنامه (بر اساس قانون جدید)

خب، حالا رسیدیم به بخش مهم ماجرا. اینجاست که باید حسابی حواستان را جمع کنید. با توجه به قانون جدید، فروش خانه سند دار با قولنامه پر از خطر و ریسک است. این ریسک ها هم برای خریدار و هم برای فروشنده می توانند فاجعه بار باشند.

برای خریدار (ریسک از دست دادن سرمایه):

اگر شما خریدار هستید، این ها خطراتی است که سرمایه تان را تهدید می کند:

• عدم مالکیت رسمی و قانونی: یادتان باشد، تا زمانی که سند رسمی به نام شما نخورده، شما مالک قانونی نیستید. در برابر اشخاص ثالث، هیچ حق مالکیتی ندارید و هر کسی که سند رسمی به نامش باشد، مالک محسوب می شود.
• فروش مال غیر (یا فروش به چندین نفر): این یکی از بزرگ ترین و پرتکرارترین کلاهبرداری هاست. فروشنده می تواند بعد از گرفتن پول از شما، ملک را به شخص دیگری هم بفروشد و سند رسمی را به نام نفر دوم بزند! در این صورت، دست شما کاملاً کوتاه است و اثبات حرفتان در دادگاه، طبق قانون جدید، تقریباً ناممکن خواهد بود.
• وجود معارض، بدهی یا وثیقه بر ملک: ممکن است ملکی که شما با قولنامه خریده اید، در رهن بانک باشد، در توقیف مراجع قضایی باشد، یا ورثه ای دیگر برایش ادعا داشته باشند. وقتی سند رسمی منتقل نشده باشد، شما از این مشکلات بی خبر می مانید و بعداً حسابی گرفتار می شوید.
• عدم امکان استناد به قولنامه در دادگاه: این همان ماده ۱ قانون جدید است که گفتیم. طبق این قانون، دادگاه ها به این نوع دعاوی برای ملک سنددار، ترتیب اثر نمی دهند. یعنی اگر فروشنده زیر قولش بزند، شما عملاً هیچ پشتوانه قانونی برای پیگیری حق و حقوقتان نخواهید داشت.
• مشکل در اخذ تسهیلات و وام بانکی: اگر بخواهید روی ملک خود وام بگیرید یا آن را وثیقه بگذارید، چون سند رسمی به نامتان نیست، امکانش وجود ندارد.
• طولانی شدن و بی نتیجه ماندن دعاوی قضایی: حتی اگر به هر طریقی بتوانید پرونده ای باز کنید (مثلاً برای استرداد وجه)، روند پیگیری حقوقی بسیار دشوار و زمان بر خواهد بود و با توجه به قانون جدید، احتمالاً بی نتیجه می ماند.

برای فروشنده (ریسک مواجهه با اتهامات کیفری):

فروشنده هم فکر نکند که کارش راحت است. او هم با خطرات بزرگی روبرو می شود:

• اتهام کلاهبرداری یا فروش مال غیر: اگر فروشنده عمداً سند را منتقل نکند یا ملک را به دیگری بفروشد، به راحتی می تواند متهم به کلاهبرداری یا فروش مال غیر شود که مجازات های سنگینی دارد.
• عدم دریافت کامل ثمن معامله: ممکن است خریدار به تعهدات مالی خود عمل نکند و بقیه پول را نپردازد. در این صورت، فروشنده هم برای پس گرفتن ملک یا بقیه پولش، با مشکلات جدی و دادگاهی روبرو می شود.
• مشکلات مالیاتی آتی: در صورت پیگیری های بعدی، ممکن است فروشنده بابت مالیات های نقل و انتقال سند در آینده گرفتار شود.

راهکارهای امن سازی معامله (اگر به ناچار قولنامه مطرح است، هرچند توصیه نمی شود)

با توجه به قوانین جدید، تاکید ما بر این است که به هیچ عنوان برای ملک سنددار از قولنامه استفاده نکنید و حتماً معامله را در دفاتر اسناد رسمی و با انتقال قطعی سند انجام دهید. اما اگر به هر دلیلی، چاره ای جز تنظیم قولنامه (برای تعهد به بیع که به سند منجر شود) نیست، باید حسابی حواستان را جمع کنید و مراحل زیر را با دقت طی کنید تا ریسک هایتان را به حداقل برسانید. یادآوری می کنم این ها فقط راهکارهای کاهش ریسک هستند، نه حذف کامل آن.

مشاوره با وکیل متخصص املاک: تنها راهکار امن

قبل از هر اقدامی، حتی قبل از اینکه پای مذاکره بنشینید، حتماً با یک وکیل متخصص املاک مشورت کنید. این نه یک پیشنهاد، بلکه یک ضرورت است.

• اهمیت بررسی دقیق اسناد و سوابق ملک توسط وکیل: وکیل می تواند تمامی اسناد ملک، سوابق ثبتی و وضعیت حقوقی فروشنده را بررسی کند و از سلامت معامله اطمینان حاصل کند.
• لزوم درج شروط حقوقی محکم و وجه التزام بالا: وکیل می تواند شروطی را در قولنامه بگنجاند که حقوق شما را حفظ کند. مثلاً تعیین وجه التزام (جریمه) سنگین برای طرفی که به تعهدش عمل نکند، می تواند بازدارنده باشد.

بررسی دقیق سوابق و وضعیت حقوقی ملک و فروشنده:

خودتان هم می توانید و باید این موارد را بررسی کنید:

• استعلام از اداره ثبت اسناد و املاک: حتماً از طریق سند اصلی ملک، وضعیت ثبتی آن را استعلام کنید. ببینید آیا ملک در رهن است، توقیف دارد، یا مالکیت آن با سند رسمی به نام فروشنده است یا خیر.
• استعلام از شهرداری و دارایی (وضعیت عوارض و بدهی): مطمئن شوید ملک بدهی به شهرداری (مثل عوارض نوسازی) یا دارایی ندارد.
• تحقیق محلی و بررسی شهرت فروشنده: این کار شاید کمی سنتی به نظر برسد، اما هنوز هم مؤثر است. از همسایه ها یا کسبه محل درباره فروشنده تحقیق کنید.

نکات مهم در تنظیم قولنامه (برای تعهد به بیع که به سند منجر شود):

اگر مجبور شدید قولنامه بنویسید، این نکات را حتماً رعایت کنید:

• درج دقیق مشخصات طرفین، ملک، ثمن معامله، زمان و نحوه پرداخت: هیچ چیز را گنگ و مبهم رها نکنید. تمام جزئیات باید واضح و روشن باشند. حتی نوع و شماره شناسایی مدارک طرفین را دقیقاً ذکر کنید.
• تضمین های کافی (چک ضمانت، وجه التزام سنگین): برای عدم انجام تعهدات، چک های ضمانت یا وجه التزام سنگین در نظر بگیرید. مثلاً اگر فروشنده در تاریخ مقرر برای انتقال سند حاضر نشد، چه مبلغی باید به خریدار بپردازد.
• تعیین تاریخ دقیق برای حضور در دفترخانه و انتقال سند رسمی: حتماً یک تاریخ مشخص و قطعی برای حضور در دفترخانه و انتقال رسمی سند تعیین کنید. این تاریخ باید نزدیک باشد.
• شرط فسخ در صورت عدم انجام تعهدات: اگر یکی از طرفین به تعهداتش عمل نکرد، حق فسخ معامله با چه شرایطی وجود دارد؟
• اخذ کد رهگیری و ثبت در سامانه املاک و مستغلات: این فقط به اعتبار قولنامه اضافه می کند، نه اینکه آن را به سند رسمی تبدیل کند. کد رهگیری تا حدودی از فروش ملک به چند نفر جلوگیری می کند، اما تضمین قطعی نیست و برای ملک سنددار، در دادگاه اعتبار نخواهد داشت.

پرداخت وجه:

نحوه پرداخت پول هم خیلی مهم است:

• توصیه می شود بخش عمده ثمن، هنگام انتقال رسمی سند پرداخت شود: سعی کنید بیشترین قسمت پول را به زمانی موکول کنید که سند رسماً به نام شما منتقل می شود. پیش پرداخت را تا حد امکان کم بگیرید.
• استفاده از سیستم پرداخت از طریق حساب امانی (Escrow) در صورت امکان: در این سیستم، پول در یک حساب بانکی یا توسط یک نهاد امین نگهداری می شود و فقط پس از انجام کامل تعهدات و انتقال سند، به فروشنده پرداخت می گردد.

تأثیر بر قیمت و ارزش ملک

یکی از دلایل اصلی که افراد به سراغ فروش خانه سند دار با قولنامه می روند، اختلاف قیمتی است که بین ملک سنددار رسمی و ملک قولنامه ای وجود دارد. اما آیا این اختلاف قیمت واقعاً به صرفه است؟ بیایید این موضوع را از زاویه دیگری بررسی کنیم.

چرا ملک سنددار که با قولنامه فروخته می شود، ارزان تر است؟

وقتی یک ملک سنددار با قولنامه خرید و فروش می شود، معمولاً قیمتش پایین تر از مشابه سنددار آن است. دلیلش کاملاً واضح است:

• بازتاب ریسک های حقوقی و مشکلات آینده در قیمت: خریدار دارد ریسک بزرگی را می پذیرد. ریسک از دست دادن سرمایه، درگیر شدن در دادگاه، یا اینکه فروشنده زیر قولش بزند. این ریسک ها در قالب یک «تخفیف» به خریدار داده می شود.
• محدودیت های فروش مجدد و کاهش دایره خریداران: اگر شما ملکی را با قولنامه بخرید، برای فروش آن هم دوباره باید یک خریدار پیدا کنید که حاضر باشد همان ریسک را بپذیرد. این محدودیت، بازار فروش ملک شما را کوچکتر می کند و در نتیجه، مجبور می شوید آن را ارزان تر بفروشید.

آیا خرید چنین ملکی به قصد کسب سود پس از سنددار شدن منطقی است؟

خیلی ها فکر می کنند می توانند یک ملک سنددار را با قولنامه ارزان بخرند، بعداً سندش را به نام خودشان بزنند و با قیمتی بالاتر بفروشند و سود خوبی به دست بیاورند. اما این یک فکر وسوسه انگیز اما اغلب غیرمنطقی است، مخصوصاً با قانون جدید.

اولاً، فرآیند سنددار کردن (مخصوصاً در آپارتمان ها که نیاز به همکاری همه ساکنین دارد) زمان بر و پر از دوندگی است. باید هزینه های زیادی هم برای سند رسمی پرداخت کنید.

ثانیاً، میزان افزایش ارزش ملک بعد از سنددار شدن، معمولاً بین 10 تا 20 درصد است. حالا بیایید حساب کنیم: آیا این 10-20 درصد ارزش افزوده، در مقابل ماه ها یا حتی سال ها دوندگی، هزینه های اداری، و مهم تر از همه، ریسک های حقوقی و احتمال از دست دادن کل سرمایه، منطقی است؟

راستش را بخواهید، در اغلب موارد پاسخ خیر است. مگر اینکه شرایط بسیار خاص و استثنایی وجود داشته باشد و شما هم از تمام خطرات آگاه باشید و بتوانید آن ها را مدیریت کنید که باز هم ریسک بالایی دارد. با قانون جدید، این ریسک ها چندین برابر شده اند. سرمایه گذاری امن تر و مطمئن تر، همیشه بهتر از سودای ریسک است.

جمع بندی نهایی و کلام آخر

خب، به انتهای بحث رسیدیم. بیایید یک جمع بندی کلی بکنیم تا همه چیز حسابی توی ذهنتان جا بیفتد.

همان طور که دیدید، فروش خانه سند دار با قولنامه، با توجه به قانون جدید «الزام به ثبت رسمی معاملات اموال غیر منقول» که اخیراً تصویب و لازم الاجرا شده، دیگر نه تنها یک گزینه مناسب نیست، بلکه می تواند تبعات حقوقی جدی و حتی غیرقابل جبرانی هم برای خریدار و هم برای فروشنده داشته باشد. دیگر نمی توانید برای اثبات مالکیت یا حتی برای پیگیری حق و حقوقتان بابت یک ملک سنددار، به قولنامه در دادگاه ها استناد کنید. این یعنی ریسک از دست دادن سرمایه یا درگیر شدن در پرونده های طولانی و بی نتیجه، حسابی بالا رفته است.

پس، تأکید قاطع ما بر این است که همه معاملات ملکی خودتان را، بدون استثنا، از طریق دفاتر اسناد رسمی و با ثبت سند رسمی انجام دهید. این تنها راهی است که می توانید از سرمایه تان محافظت کنید و خیال خودتان را از بابت مشکلات حقوقی بعدی راحت کنید.

یادتان باشد، مشاوره حقوقی تخصصی، تنها سپر محافظ شما در معاملات ملکی است. یک وکیل متخصص می تواند قبل از اینکه پشیمانی به بار بیاید، تمام جوانب را بررسی کند و شما را از خطرات پنهان آگاه سازد.

سرمایه خود را فدای سودای ریسک نکنید. هیچ سودی ارزش این همه دردسر و اضطراب را ندارد.

در آخر، این را به خاطر بسپارید: خانه ای که سند رسمی دارد، باید با سند رسمی هم معامله شود. هر راه دیگری، اگرچه شاید در ظاهر ساده تر یا ارزان تر به نظر برسد، در نهایت می تواند بهای سنگینی برایتان داشته باشد. عاقلانه تصمیم بگیرید و از حق و حقوقتان دفاع کنید.