معرفی فیلم من زمین را دوست دارم

فیلم من زمین را دوست دارم یکی از کمدی های فانتزی به یادماندنی و پرطرفدار سینمای ایران در دهه ۷۰ شمسیه که با کارگردانی ابوالحسن داوودی و فیلمنامه خلاقانه پیمان قاسم خانی، و البته بازی های درخشان علیرضا خمسه و اکبر عبدی، خیلی زود جای خودش رو تو دل مردم باز کرد و هنوز هم بعد از این همه سال، با هر بار تماشا، لبخند رو لبمون میاره. این فیلم داستان ورود یک موجود فضایی به نام خپیت به زمین و دردسرهای بامزه ایه که برای یک راننده تاکسی زمینی به اسم خسرو ایجاد می کنه و با نگاهی طنزآمیز به تفاوت های فرهنگی بین فضایی ها و زمینی ها می پردازه.

سفری نوستالژیک به سیاره کمدی: چرا من زمین را دوست دارم هنوز دیدنیه؟

یادتونه اون روزهایی که تلویزیون فیلم های قدیمی ایرانی رو پخش می کرد و ما با اشتیاق پای تماشا می نشستیم؟ من زمین را دوست دارم دقیقاً یکی از همون فیلم هاست که آدم رو می بره به حال و هوای شیرین گذشته. این فیلم فقط یه کمدی ساده نیست؛ یه جور سفر نوستالژیکه برای همه اونایی که باهاش خاطره دارن و یه تجربه تازه و خنده دار برای نسل های جدیدی که شاید هنوز ندیدنش. از همون لحظه ای که خپیت فضایی با اون ظاهر عجیب و غریب و لهجه بامزه خودش از فضا می افته رو زمین و با خسرو، راننده تاکسی ساده دل، روبرو می شه، دیگه نمی شه ازش دل کند. این فیلم نشون داد که می شه تو سینمای ایران هم یه کمدی فانتزی خوب و قوی ساخت که هم حسابی بخندونتمون و هم یه عالمه حرف برای گفتن داشته باشه.

چیزی که من زمین را دوست دارم رو خاص می کنه، ترکیب هوشمندانه طنز موقعیت، دیالوگ های بامزه و یه داستان فانتزیه که به طرز عجیبی با واقعیت های جامعه ما گره خورده. پیمان قاسم خانی، که اون موقع تازه داشت خودش رو به عنوان یه فیلمنامه نویس درجه یک تو سینمای کمدی معرفی می کرد، با این فیلم نشون داد که چقدر نگاه تازه و خلاقانه ای داره. ابوالحسن داوودی هم به عنوان کارگردان، تونست این ایده جذاب رو به بهترین شکل ممکن روی پرده سینما بیاره و از بازیگرهاش، به خصوص علیرضا خمسه و اکبر عبدی، بهترین بازی ها رو بگیره. در واقع، این فیلم یه همکاری درخشان بین چند تا از بهترین های سینمای ایران بود که نتیجه اش شد اثری که هنوز هم بعد از گذشت سه دهه، حرف برای گفتن داره و محبوبیتش کم نشده.

شناسنامه فیلم: همه چیز از صفر تا صد!

برای اینکه بهتر من زمین را دوست دارم رو بشناسیم و ببینیم چه کسایی پشت این کار درجه یک بودن، بهتره یه نگاهی بندازیم به شناسنامه فیلم. از کارگردان و نویسنده بگیر تا بازیگرها و سال ساخت، هر کدوم از این ها تو موفقیت این فیلم نقش مهمی داشتن.

کارگردان، معمار خنده: ابوالحسن داوودی

ابوالحسن داوودی، کارگردان خوش ذوق این فیلم، یکی از اسم های آشنا تو سینمای ایرانه. اون هم تو ژانر کمدی و هم تو ژانرهای دیگه، کارهای موفق زیادی ساخته. داوودی تو من زمین را دوست دارم نشون داد که چقدر خوب می تونه یه داستان فانتزی رو با چاشنی کمدی تلفیق کنه و یه فضای جذاب و سرگرم کننده بسازه. توانایی اون تو هدایت بازیگرها و خلق لحظات کمدی که واقعاً خنده دار باشن، خیلی به چشم میاد. اون تونست با امکانات اون زمان، یه دنیای فضایی قابل باور و بامزه رو به تصویر بکشه که هنوز هم دیدنش لذت بخشه. داوودی نه تنها خنده رو به لب مخاطب آورد، بلکه تونست زیر لایه کمدی، یه سری حرف های عمیق تر رو هم به مخاطب منتقل کنه.

مغز متفکر پشت کلمات: پیمان قاسم خانی

نمی شه از من زمین را دوست دارم حرف زد و اسم پیمان قاسم خانی رو نیاورد. این فیلم، اولین تجربه بلند سینمایی قاسم خانی تو فیلمنامه نویسیه و باید گفت که چه شروع درخشانی هم داشته! پیمان قاسم خانی با نگاه طنازانه و قلم تیزش، یه فیلمنامه نوشت که پر از موقعیت های کمدی هوشمندانه، دیالوگ های به یادماندنی و شخصیت پردازی های خلاقانه بود. اون نه تنها موجودات فضایی رو به شکلی تازه و متفاوت نشون داد، بلکه از این موجودات به عنوان آینه ای برای نقد جامعه زمینی خودمون استفاده کرد. قاسم خانی بعدها تو کارهای دیگه اش مثل مسافران و حتی سریال روزی روزگاری مریخ هم نشون داد که چقدر به موضوع موجودات فضایی علاقه داره و چقدر خوب می تونه ازشون برای خلق کمدی های خاص خودش بهره ببره. اون استاد ساختن شخصیت هایی بود که با وجود عجیب و غریب بودن، حسابی باهاشون همذات پنداری می کردیم و تو یادمون می موندن.

تهیه کننده: منوچهر محمدی

پشت هر فیلم موفقی، یه تهیه کننده دانا و کاربلد هست. منوچهر محمدی، به عنوان تهیه کننده من زمین را دوست دارم، نقش مهمی تو ساخت و به سرانجام رسوندن این پروژه داشت. انتخاب درست عوامل، از کارگردان گرفته تا بازیگرها، و فراهم کردن بستر مناسب برای تولید چنین فیلمی، از جمله کارهای مهمی بود که اون انجام داد و به موفقیت نهایی فیلم کمک شایانی کرد.

سال ساخت و اکران: سفر در زمان به سال های ۷۲ و ۷۳

من زمین را دوست دارم تو سال 1372 ساخته شد و تو سال 1373 به روی پرده سینماها رفت. این فیلم تو دورانی اکران شد که سینمای کمدی ایران داشت راه خودش رو پیدا می کرد و مخاطبان تشنه فیلم های سرگرم کننده و در عین حال باکیفیت بودن. فضای فرهنگی و اجتماعی اون سال ها هم به پذیرش این جور کمدی های متفاوت کمک کرد و باعث شد که فیلم با استقبال خیلی خوبی روبرو بشه و حسابی بفروشه. اکران این فیلم تو اون زمان، یه جورایی نویدبخش دوران تازه ای برای سینمای کمدی ایران بود که دیگه قرار نبود فقط به کمدی های سطحی و لودگی محدود بشه.

بازیگران اصلی: ستاره هایی که خپیت و خسرو را زنده کردند

یکی از دلایل اصلی موفقیت و ماندگاری من زمین را دوست دارم، بازی های درخشان و فراموش نشدنی بازیگراشه. ترکیب علیرضا خمسه و اکبر عبدی، یه زوج کمدی بی نظیر رو ساخت که هنوز هم تو ذهن خیلی ها باقی مونده.

علیرضا خمسه در نقش خپیت: فضایی دوست داشتنی اما دردسرساز!

علیرضا خمسه با نقش خپیت یک شاهکار خلق کرد. اون با گریم خاص، حرکات بدنی منحصر به فرد و اون لهجه فضایی-بامزه، کاراکتری رو به وجود آورد که دیگه نمی شه تصورش رو بدون خمسه کرد. خپیت یه موجود فضایی بود که برای فرار از فرماندهان سیاره اش که با ازدواجش مخالف بودن، به زمین پناه آورده بود. بازی خمسه تو این نقش، پر از جزئیات بود؛ از نگاه های متعجبش به زمینی ها گرفته تا تلاش های ناشیانه اش برای سازگار شدن با محیط زمین. این بازی فیزیکی و توانایی خمسه تو تیپ سازی، باعث شد خپیت تبدیل به یکی از نمادهای کمدی ایرانی بشه و هنوز هم وقتی اسم من زمین را دوست دارم میاد، تصویر خپیت جلوی چشممون میاد.

اکبر عبدی در نقش خسرو: راننده تاکسی خوش قلب و گیج!

اکبر عبدی هم به عنوان خسرو، راننده تاکسی که ناخواسته وارد ماجرای خپیت می شه، یه مکمل عالی برای خمسه بود. اون نقش یه آدم ساده دل و تا حدودی گیج رو بازی می کرد که مدام تو موقعیت های عجیب و غریب قرار می گرفت و واکنش هاش به این موقعیت ها، حسابی خنده دار بود. عبدی با بازی روان و طبیعی خودش، تونست اون حس همذات پنداری رو تو مخاطب ایجاد کنه که انگار هر کدوم از ما ممکنه یه روزی تو همچین شرایطی قرار بگیریم. شیمی بین خمسه و عبدی، یکی از نقاط قوت اصلی فیلم بود که باعث شد لحظات کمدی به اوج خودشون برسن.

فاطمه معتمدآریا در نقش زن فضایی: شریک جرم خپیت در زمین!

فاطمه معتمدآریا هم تو نقش زن فضایی، معشوقه خپیت، بازی ظریف و خوبی رو ارائه داد. با اینکه نقش اصلی تر رو خمسه و عبدی داشتن، اما حضور معتمدآریا و اون رابطه عاشقانه و بامزه اش با خپیت، به داستان عمق بیشتری می داد و لایه های کمدی جدیدی رو به فیلم اضافه می کرد. شیمی اون با خمسه هم خیلی خوب بود و باعث می شد این زوج فضایی دوست داشتنی تر به نظر برسن.

نقش آفرینان دیگر: فتحعلی اویسی، پروین سلیمانی و بقیه!

علاوه بر بازیگران اصلی، هنرمندهای دیگه ای مثل فتحعلی اویسی و پروین سلیمانی هم تو این فیلم نقش آفرینی کردن. فتحعلی اویسی با اون شخصیت های خاص خودش، تونست به کمدی فیلم رنگ و بوی دیگه ای بده و پروین سلیمانی هم با حضور گرم و صمیمیش، فضای فیلم رو دلنشین تر کرد. حضور این بازیگرها و تعاملشون با شخصیت های اصلی، به پربار شدن داستان و لحظات کمدی فیلم کمک زیادی کرد.

خلاصه داستان کامل: از فرود اضطراری تا عشق فضایی-زمینی!

ماجرای من زمین را دوست دارم از جایی شروع می شه که یک شب، خسرو (با بازی اکبر عبدی) که یه راننده تاکسی تو تهران خودمونه، تو یکی از مسیرهاش با یه موجود عجیب و غریب و بامزه روبرو می شه. این موجود فضایی که خودش رو خپیت (با بازی علیرضا خمسه) معرفی می کنه، در واقع از سیاره خودش تبعید شده و سر از زمین درآورده.

خپیت از همون اول با رفتارهای عجیب و غریبش، خسرو رو حسابی به دردسر می ندازه. خپیت که از آداب و رسوم زمینی ها سر در نمیاره، مدام کارهای غیرعادی می کنه و خسرو باید تمام تلاشش رو بکنه تا اونو از چشم بقیه پنهان نگه داره. این تفاوت های فرهنگی و سوءتفاهم ها، موقعیت های کمدی بی نظیری رو تو فیلم خلق می کنه که واقعاً دیدنیه.

خسرو مدام از خودش می پرسه که اصلاً این موجود فضایی اینجا چیکار می کنه و چرا اومده زمین. این سؤال تا زمانی بی پاسخ می مونه که یک زن فضایی (با بازی فاطمه معتمدآریا) هم به زمین میاد. اون به خسرو توضیح می ده که خپیت به خاطر مخالفت فرماندهان سیاره شون با ازدواجش، به زمین تبعید شده و حالا اون هم برای پیدا کردنش اومده.

حالا خسرو با دو تا موجود فضایی روبروست که هم دردسرن و هم به کمکش نیاز دارن. ماجرا زمانی پیچیده تر و البته کمدی تر می شه که موجودات فضایی دیگه ای هم از سیاره خپیت و زن فضایی، به زمین میان. این دفعه هدفشون اینه که این زوج فضایی رو به سیاره خودشون برگردونن. این باعث می شه یه جور نبرد بامزه و پر از موقعیت های خنده دار بین این دو گروه از فضایی ها و البته خسرو که وسط این ماجرا گیر افتاده، در بگیره.

تو این گیر و دار، خسرو سعی می کنه به خپیت و معشوقه اش کمک کنه تا از دست اون فضایی های دیگه فرار کنن. در نهایت، با کلی اتفاق و ماجراهای بامزه، فرماندهان سیاره فضایی با برگشتن خپیت و معشوقه اش به سیاره شون و اجازه ازدواجشون موافقت می کنن و غائله به خیر و خوشی تموم می شه. فیلم با یه پایان شیرین و دلچسب تموم می شه که هم کمدیه و هم یه جورایی رمانتیک.

تحلیل و کالبدشکافی فیلم: فراتر از یک کمدی ساده!

من زمین را دوست دارم فقط یه فیلم برای خندیدن نیست؛ لایه های عمیق تری داره که اونو از بقیه کمدی ها جدا می کنه. بیایید کمی دقیق تر نگاه کنیم به اینکه چطور این فیلم تونست هم بامزه باشه و هم حرف حساب بزنه.

فیلمنامه هوشمندانه پیمان قاسم خانی: ریشه های کمدی فضایی

فیلمنامه من زمین را دوست دارم یکی از بهترین نمونه های فیلمنامه نویسی پیمان قاسم خانی تو دوران اولیه کاریشه. قاسم خانی تو این فیلم نشون داد که چقدر خوب می تونه از سوژه موجودات فضایی استفاده کنه تا یه جورایی آینه ای بذاره جلوی جامعه خودمون و از طریق کمدی، یه سری نقدها رو مطرح کنه. نگاه اون به موجودات فضایی، نه یه نگاه ترسناک یا علمی-تخیلی صرف، بلکه یه نگاه طنزآمیز و کنجکاوانه بود که می خواست تفاوت های فرهنگی رو برجسته کنه.

شخصیت پردازی های فیلم هم خیلی خلاقانه بود. خپیت با اون سادگی و بی خبریش از دنیا، خسرو با اون مسئولیت پذیری ناخواسته و زن فضایی با اون جدیت بامزه اش، هر کدوم یه جورایی نماینده تیپ های مختلف بودن. دیالوگ های فیلم هم که دیگه نگم براتون! خیلی هاش هنوز تو ذهن مونده و میشه گفت که پیمان قاسم خانی واقعاً استاد خلق دیالوگ های هوشمندانه و خنده داره.

نوع طنزی که تو این فیلم به کار رفته، ترکیبی از طنز موقعیت (مثلاً وقتی خپیت کارهای عجیب و غریب تو محیط زمینی انجام می ده)، طنز کلامی (از طریق دیالوگ های بین فضایی ها و زمینی ها) و طنز شخصیت محور (که از ویژگی های خود خپیت نشأت می گیره) بود. این ترکیب باعث شد که فیلم هرگز یکنواخت نشه و مدام بتونه مخاطب رو بخندونه.

اگه کارهای دیگه قاسم خانی رو دیده باشید، متوجه می شید که اون یه علاقه خاصی به موجودات فضایی و تم های مرتبط با فضا داره. این علاقه رو تو فیلم مسافران (با کارگردانی رامبد جوان) که درباره چند تا موجود فضاییه که به زمین میان و سعی می کنن زمینی بشن، می بینیم. یا حتی تو سریال روزی روزگاری مریخ که قاسم خانی خودش کارگردانیش رو به عهده داشت و داستانی فانتزی تو مریخ بود، این دغدغه فضایی-زمینی رو دوباره نشون داد. من زمین را دوست دارم رو می شه نقطه شروع این علاقه و سبک خاص قاسم خانی دونست که بعداً تو آثار دیگه اش هم پررنگ تر شد.

کارگردانی ابوالحسن داوودی: خلق دنیایی فانتزی با چاشنی ایرانی

ابوالحسن داوودی تو من زمین را دوست دارم نشون داد که چقدر خوب می تونه یه داستان فانتزی رو با شرایط و امکانات سینمای ایران اون دوران، به یه فیلم کمدی موفق تبدیل کنه. اون تونست با استفاده از یه سری جلوه های ویژه ساده اما مؤثر (مثلاً برای گریم و لباس فضایی ها یا حتی سفینه فضایی!)، یه فضای فانتزی رو ایجاد کنه که برای مخاطب ایرانی قابل باور باشه.

سبک کارگردانی داوودی تو این فیلم، بیشتر روی هدایت بازیگرا و خلق موقعیت های کمدی تمرکز داشت. اون به بازیگراش آزادی می داد تا بتونن بهترین خودشون باشن و تو همین آزادی ها بود که لحظات کمدی درخشان فیلم شکل می گرفتن. داوودی نه تنها تونست یه کمدی بسازه، بلکه اتمسفر کلی فیلم رو هم جوری چید که مخاطب حس کنه وارد یه دنیای دیگه شده، اما این دنیا پر از رنگ و بوی آشنای ایرانیه.

جادوگری بازیگران: ترکیب شیمیایی خمسه، عبدی و معتمدآریا

اگه بخوایم صادق باشیم، بخش زیادی از موفقیت من زمین را دوست دارم مدیون بازی های بی نظیر بازیگراشه، مخصوصاً علیرضا خمسه و اکبر عبدی. اون ها تونستن با یه جور شیمی خاص بین خودشون، لحظاتی رو روی پرده خلق کنن که دیگه تکرار نشدنیه. خمسه با اون فیزیک خاص و شیطنت ذاتی خودش، نقش خپیت رو به اوج رسوند و یه کاراکتر به یادماندنی ساخت. اون نه فقط یه موجود فضایی، بلکه یه انسان کامل با احساسات و خواسته های خودش بود که فقط تو یه قالب فضایی قرار گرفته بود.

اکبر عبدی هم که دیگه نیاز به تعریف نداره، تو نقش خسرو، نقش آدم معمولی و دست و پا چلفتی رو به بهترین شکل ممکن بازی کرد که ناخواسته وارد این ماجراهای فضایی می شه. واکنش هاش به کارهای خپیت، از تعجب و کلافگی گرفته تا تلاش برای کمک کردن به اون، همه و همه باعث می شد ما باهاش بخندیم و حتی گاهی دلمون به حالش بسوزه.

حضور فاطمه معتمدآریا هم به عنوان ضلع سوم این مثلث، خیلی به جا و مؤثر بود. اون تونست اون حس عاشقانه فضایی رو به زیبایی به تصویر بکشه و باعث شد رابطه خپیت و معشوقه اش، بامزه و دوست داشتنی از آب دربیاد. در کل، این تیم بازیگری بی نظیر، قلب تپنده فیلم من زمین را دوست دارم بود.

مضامین و پیام های پنهان: از نقد اجتماعی تا عشق جهانی

شاید در نگاه اول، من زمین را دوست دارم فقط یه کمدی برای سرگرمی به نظر بیاد، اما فیلم پیام های عمیق تری هم داره که زیر لایه های طنز پنهان شدن. یکی از مهم ترین مضامین فیلم، نقد اجتماعی بود که پیمان قاسم خانی با هوشمندی تمام، اون رو تو فیلمنامه گنجونده بود. فضایی ها با اون سادگی و بی خبریشون از پیچیدگی های زمینی، یه جورایی آینه ای بودن برای نشون دادن ناهنجاری ها و مشکلات جامعه ما. تفاوت های فرهنگی بین فضایی ها و زمینی ها، یه بستر عالی برای نقد بیگانگی، بروکراتیسم و سیستم های اداری خشک و بی روح فراهم می کرد.

مفهوم عشق و ازدواج هم تو این فیلم خیلی قشنگ به تصویر کشیده شده بود. خپیت برای اینکه بتونه با عشقش ازدواج کنه، حاضر شده بود از سیاره خودش تبعید بشه و به زمین بیاد. این موضوع، یه نگاه تازه به مفهوم عشق و آزادی از دیدگاه های متفاوت (فضایی ها و زمینی ها) رو نشون می داد و به ما یادآوری می کرد که عشق، مرز و نژاد نمی شناسه.

و اما اسم فیلم: من زمین را دوست دارم. این عنوان خودش یه عالمه حرف برای گفتن داره. تو فیلم، بارها روی تعلق خاطر به زمین و خونه تأکید می شه. با اینکه خپیت از سیاره خودش اومده، اما کم کم به زمین و آدماش عادت می کنه و حس دلبستگی بهش پیدا می کنه. این نشون می ده که چقدر خونه و تعلق مهم و ارزشمندن، حتی اگه اون خونه سیاره مادری خودمون نباشه. این فیلم به ما یادآوری می کنه که با وجود تمام مشکلات، زمین جای قشنگیه که باید دوستش داشته باشیم و ازش مراقبت کنیم.

من زمین را دوست دارم فقط یه کمدی فضایی نیست؛ یه آیینه است که با لبخند، جامعه رو نقد می کنه و بهمون یادآوری می کنه که عشق، مرز نمی شناسه و زمین، با همه درداش، جای قشنگیه که باید دوستش داشت.

من زمین را دوست دارم در تاریخ سینمای کمدی ایران: یک نقطه عطف!

این فیلم تو دهه ۷۰، یه جورایی یه پدیده بود. تا قبل از اون، کمدی های فانتزی تو سینمای ایران خیلی کم ساخته شده بود و من زمین را دوست دارم تونست نشون بده که می شه این ژانر رو هم به بهترین شکل ممکن تو ایران تولید کرد. فیلم با اکرانش، هم مورد توجه منتقدان قرار گرفت و هم از نظر تجاری موفقیت زیادی به دست آورد. مردم حسابی ازش استقبال کردن و صف های طولانی جلوی سینماها تشکیل شد.

موفقیت این فیلم، راه رو برای ساخت کمدی های فانتزی و البته کمدی های هوشمندانه تر تو سینمای ایران باز کرد. من زمین را دوست دارم نشون داد که مخاطب ایرانی، دنبال کمدی های باکیفیت و فکرشده ایه که نه تنها سرگرمش کنه، بلکه چیزی هم برای فکر کردن داشته باشه. میراث این فیلم تا سال ها بعد هم ادامه پیدا کرد و تأثیرش رو روی فیلم ها و سریال های کمدی بعدی، به خصوص تو کارهایی که پیمان قاسم خانی توشون نقش داشت، می تونیم ببینیم.

شاید بپرسید چرا این فیلم هنوز بعد از این همه سال دیدنی و جذابه؟ جواب ساده اس: چون حرف دل رو می زنه. چون با یه زبان جهانی از عشق و تفاوت ها می گه. چون بازیگراش هنوز هم برای ما خاطره انگیزن و چون کمدیش هیچ وقت کهنه نمی شه. دیدن دوباره این فیلم، مثل برگشتن به یه دوست قدیمی و مرور خاطرات شیرینه که هر بار لبخند رو لبمون میاره.

لحظات و دیالوگ های ماندگار: از خپیت تا خسرو!

اگه من زمین را دوست دارم رو دیده باشید، حتماً یه سری سکانس و دیالوگ هستن که هرگز از یادتون نمیره. مثلاً اونجایی که خپیت با اون لهجه فضایی و البته مظلوم خودش، سعی می کنه با زمینی ها ارتباط برقرار کنه و حرفاش برای خسرو خنده دار و عجیب به نظر میاد. یا صحنه هایی که خپیت سعی می کنه کارهای زمینی ها رو تقلید کنه و معمولاً هم خراب کاری از آب درمیاد، واقعاً فراموش نشدنیه.

یا مثلاً دیالوگ هایی که خسرو از سر کلافگی با خپیت می گفت و خپیت با اون منطق فضایی خودش جواب می داد، همیشه تو ذهن مخاطب مونده. این فیلم پر از این لحظات کوچیک و بزرگه که کنار هم، یه اثر کمدی بی نظیر رو ساختن و تا مدت ها بعد از تماشا هم، تو ذهنمون تکرار می شن و لبخند رو لبمون میارن.

پشت صحنه و نکات جالب: چیزهایی که شاید نمی دانستید!

ساخت فیلم من زمین را دوست دارم با توجه به ژانر فانتزی و علمی-تخیلیش تو دهه ۷۰، حتماً چالش های خاص خودش رو داشته. اون زمان امکانات جلوه های ویژه و گریم مثل امروز نبود و عوامل فیلم باید با خلاقیت و ابتکار، فضایی ها رو خلق می کردن. انتخاب علیرضا خمسه برای نقش خپیت یکی از هوشمندانه ترین تصمیمات بود، چون خمسه با توانایی های خاص خودش تو بازی فیزیکی و خلاقیتش، تونست این نقش رو به بهترین شکل ممکن ایفا کنه و اون رو از یه موجود ساده فضایی به یه شخصیت کمدی دوست داشتنی تبدیل کنه. حتماً تو پشت صحنه این فیلم، لحظات بامزه و خاطره انگیزی بین بازیگران و عوامل رد و بدل شده که اگه می شد ازشون باخبر بود، خواندنش هم لطف خودش رو داشت.

حرف آخر: دعوت به تماشای دوباره این شاهکار کمدی فضایی!

خلاصه که، من زمین را دوست دارم یه فیلم خاص و دوست داشتنی تو سینمای ایرانه. یه کمدی فانتزی که هم حسابی می خندوندتت، هم کمی به فکر فرو می برتت و هم یه عالمه خاطره شیرین برات زنده می کنه. اگه تا حالا این فیلم رو ندیدین، حتماً یه فرصت بهش بدین و اگه دیدین، دوباره تماشاش کنید. قول می دم از این سفر نوستالژیک و خنده دار، پشیمون نمی شید. این فیلم نشون داد که سینمای ایران هم می تونه تو ژانرهای متفاوت حرف برای گفتن داشته باشه و کمدی هایی بسازه که بعد از سال ها هم، تازگی و جذابیتشون رو از دست ندن.