قوانین تهیه ی عکس، فیلم و خبر

آیا می دانستید هر عکسی که می گیرید یا فیلمی که از دیگران ضبط می کنید، ممکنه تبعات قانونی داشته باشه؟ دنیای امروز پر از دوربین و شبکه های اجتماعیه، برای همین دونستن قوانین تهیه عکس، فیلم و خبر تو ایران حسابی به دردمون می خوره تا ناخواسته پامون رو تو گلیم حریم خصوصی کسی دراز نکنیم یا خدای نکرده، مجرم شناخته نشیم.

این روزا همه مون یه گوشی هوشمند توی دستمونه که هم یه دوربین حرفه ایه، هم یه وسیله برای انتشار سریع اطلاعات. کافیه چشم مون به یه صحنه جالب بیفته، تا قبل از اینکه حتی فکر کنیم، دکمه ضبط رو فشار می دیم و شاید بعدش، تو شبکه های اجتماعی به اشتراک می ذاریم. اما یه لحظه صبر کنید! آیا می دونیم این کارها چقدر مسئولیت قانونی داره؟ می دونیم کی حق داریم از کسی فیلم و عکس بگیریم و کی نه؟ یا اصلا اگه کسی از ما فیلم و عکس گرفت و منتشرش کرد، چه کارهایی از دست مون برمیاد؟ این سوال ها خیلی مهمن، چون همه مون هم می تونیم سوژه باشیم، هم سازنده محتوا. اینجا می خوایم دور هم جمع شیم و با زبون ساده ببینیم قانون کشورمون تو این زمینه ها چی میگه و چطور باید رفتار کنیم تا هم حقوق خودمون رو بشناسیم، هم حقوق دیگران رو زیر پا نذاریم و گرفتار دردسر نشیم.

حریم خصوصی چیست و چرا مهم است؟

قبل از اینکه بریم سراغ قوانین مربوط به عکس و فیلم، بیاین ببینیم اصلا حریم خصوصی یعنی چی؟ خیلی ها فکر می کنن حریم خصوصی فقط مربوط به خونه شونه، ولی نه، این مفهوم خیلی گسترده تر از این حرفاست. حریم خصوصی، یعنی اون فضایی که هر آدمی حق داره توش تنها باشه، افکارش رو داشته باشه، اطلاعاتش رو کنترل کنه و بدون ترس از دیده شدن یا قضاوت شدن، زندگی کنه.

حریم خصوصی ابعاد مختلفی داره: یکی

جسمانی

، یعنی بدن و ظاهر شما که هیچ کس نباید بدون اجازه بهش دست بزنه یا ازش فیلم و عکس خصوصی بگیره. یکی دیگه

اطلاعاتی

، یعنی اسم و فامیل، شماره تلفن، آدرس، عکس های شخصی، اطلاعات بانکی و خلاصه هر چیزی که مربوط به هویت و زندگی شخصی شماست. این اطلاعات باید فقط دست خودتون باشه و کسی حق نداره بدون اجازه تون اونا رو جمع آوری یا منتشر کنه.

ارتباطی

هم جزو حریم خصوصی محسوب میشه؛ یعنی مکالمه های تلفنی، پیامک ها، ایمیل ها و چت های شما که باید محرمانه بمونن و هیچ کس حق تجسس توشون رو نداره. در نهایت،

مکانی

هم هست؛ یعنی منزل، محل کار و حتی گاهی اوقات فضاهای عمومی که شما برای لحظاتی توشون احساس خلوت و شخصی بودن دارید.

توی دنیای واقعی، این مرزها شاید کمی واضح تر باشن. مثلاً هیچ کس حق نداره سرزده وارد خونه تون بشه. ولی تو فضای مجازی، قضیه کمی پیچیده تره. اطلاعات ما مدام در حال جابجاییه، عکس ها و فیلم ها به راحتی پخش میشن و مرز بین حریم خصوصی و عمومی خیلی باریک میشه. برای همین، دونستن این قوانین حیاتیه تا بتونیم از خودمون و اطلاعاتمون تو این دنیای شلوغ محافظت کنیم.

ریشه های قانونی حریم خصوصی در ایران

ممکنه فکر کنید خب، اینا که گفتیم حرف های قشنگیه، ولی آیا واقعاً قانون هم ازشون حمایت می کنه؟ بله، خوشبختانه قانون اساسی کشورمون، که بالاترین قانون ماست، به صراحت از حریم خصوصی افراد حمایت کرده. بیاین یه نگاهی بهش بندازیم:

اصل های مهم قانون اساسی

اصل ۲۲ قانون اساسی میگه: حیثیت، جان، مال، حقوق، مسکن و شغل اشخاص از تعرض مصون است، مگر در مواردی که قانون تجویز کند. یعنی چی؟ یعنی هیچ کس حق نداره به آبرو، جون، مال، حق و حقوق و حتی محل زندگی و کار شما دست درازی کنه، مگر اینکه یه قانون خاصی وجود داشته باشه که این اجازه رو بده (که البته این موارد خیلی محدودن). این اصل به صورت خیلی روشن از ما در برابر هر نوع تعرضی، از جمله تعرض به حریم خصوصی مون، حمایت می کنه.

یه اصل مهم دیگه،

اصل ۲۵ قانون اساسی

هست که میگه: بازرسی و نرساندن نامه ها، ضبط و فاش کردن مکالمات تلفنی، افشای مخابرات تلگرافی و تلکس، سانسور، عدم مخابره و نرساندن آن ها، استراق سمع و هر گونه تجسس ممنوع است، مگر به حکم قانون. این یعنی قانون تاکید داره که ارتباطات شما، چه تلفنی، چه نوشتاری، کاملاً محرمانه است و هیچ کس حق نداره بدون حکم قضایی، تو این ارتباطات تجسس کنه یا اونا رو منتشر کنه.

حالا علاوه بر این اصول قانون اساسی، دو تا مفهوم حقوقی خیلی مهم دیگه هم داریم که دونستنشون حسابی به کارمون میاد:

اصل برائت: این اصل یه جورایی سنگ بنای قوانین جزاییه. یعنی چی؟ یعنی

همه آدما بی گناه فرض میشن، مگر اینکه خلافش تو دادگاه ثابت بشه.

پس تا وقتی که جرمی رو انجام ندادین و تو دادگاه ثابت نشده، نباید کسی بهتون انگ مجرم بودن بزنه یا باهاتون مثل یه مجرم رفتار کنه.

اصل منع تحصیل دلیل به طرق نامشروع: این اصل میگه

حتی اگه کسی جرمی هم مرتکب شده باشه، نمیشه با روش های غیرقانونی (مثلاً فیلم برداری مخفیانه تو یه فضای خصوصی بدون اجازه) ازش مدرک جمع کرد.

یعنی اگه یه فیلم یا عکس خصوصی از کسی داشته باشین که به صورت غیرقانونی تهیه شده، حتی اگه اون فیلم مدرک یه جرم باشه، ممکنه تو دادگاه قابل استناد نباشه و کسی که اون مدرک رو تهیه کرده، خودش مجرم شناخته بشه. این نشون میده که قانون چقدر به نحوه جمع آوری مدرک هم اهمیت میده.

عکس و فیلم گرفتن از دیگران: کجا آره، کجا نه؟

اینجا همون جاییه که اغلب ما گیج میشیم. بالاخره میشه از بقیه فیلم و عکس گرفت یا نه؟ بیاین با هم بررسی کنیم:

در فضاهای خصوصی

فرض کنید تو یه مهمونی خانوادگی هستید، یا یه دوستتون رو توی خونه اش ملاقات می کنید. اینجا کاملاً یه

فضای خصوصیه

. اگه بخواید از کسی عکس یا فیلم بگیرید،

حتماً و حتماً باید ازش اجازه بگیرید.

وگرنه کارتون غیرقانونیه و می تونه براتون دردسرساز بشه. یادتون باشه، رضایت باید

صریح و آگاهانه

باشه؛ یعنی طرف بدونه ازش فیلم یا عکس گرفته میشه و با میل خودش قبول کنه. یه لبخند یا سکوت، همیشه به معنی رضایت نیست.

قانون خیلی واضح میگه که اگه کسی پنهانی و یواشکی از مراسم خانوادگی و خصوصی بقیه فیلم یا عکس مبتذل (یعنی عکس هایی که جنبه غیراخلاقی داره) تهیه کنه و بعد بخواد اونا رو تکثیر و پخش کنه، به دو تا پنج سال حبس و شلاق و محرومیت از حقوق اجتماعی محکوم میشه (این رو ماده ۵ قانون نحوه مجازات اشخاصی که در امور سمعی و بصری فعالیت های غیرمجاز می کنند میگه). حتی اگه فیلم مبتذل هم نباشه، باز هم تهیه فیلم یا عکس از حریم خصوصی افراد بدون اجازه، جرمه و تبعات حقوقی داره. پس خیلی مواظب باشید.

حتی اگه وارد خونه کسی بشید و بدون اجازه ازش فیلم بگیرید، این خودش میتونه جرم

ورود به عنف به حریم خصوصی

(ماده ۶۹۴ قانون مجازات اسلامی) هم محسوب بشه که مجازات خودش رو داره.

در فضاهای عمومی

حالا بیاین سراغ خیابون، پارک، فروشگاه، درمانگاه و هر جای دیگه ای که آدم ها رفت و آمد دارن. اینجا رو میگیم

فضای عمومی

. اینجا قضیه کمی پیچیده تر میشه و مرزها گاهی اوقات مبهم به نظر میرسن.

موارد مجاز

• اگه از یه منظره قشنگ عکس بگیرید که چند نفر هم توش هستن، ولی اون آدما سوژه اصلی نیستن و خیلی هم قابل شناسایی نیستن، معمولاً مشکلی نیست.
• اگه از یه رویداد عمومی مثل راهپیمایی، تئاتر خیابانی یا یه حادثه طبیعی فیلم بگیرید که هدف شما مستند کردن اون رویداده، باز هم معمولاً موردی نداره.
• اگه خدای نکرده شاهد یه

  جرم آشکار

  باشید، مثلاً یکی داره اموال عمومی رو تخریب می کنه، یا به کسی حمله می کنه، می تونید از صحنه جرم فیلم بگیرید تا مدرک داشته باشید. البته اینجا هم باید مواظب باشید که با این فیلم برداری، آبروی کسی رو نبرید یا باعث هتک حیثیت نشید.

موارد غیرمجاز و پیامدها

حالا کی تو فضای عمومی، فیلم برداری یا عکاسی ممنوعه؟ وقتی که شما با این کارتون، دارید

آبروی کسی رو میبرید

یا وارد

حریم خصوصیش

میشید، حتی اگه اون آدم تو فضای عمومی باشه! یادمون باشه، اصل ۲۲ قانون اساسی میگه حیثیت آدما مصونه، چه تو خونه باشن چه تو خیابون.

اینجا یه مورد خاص و البته بحث برانگیز پیش میاد:

امر به معروف و نهی از منکر

و فیلم برداری از کسانی که به نظر ما دارن مرتکب «منکر» میشن. قانون حمایت از آمران به معروف و ناهیان از منکر (ماده ۴ و ۵) میگه که امر به معروف و نهی از منکر می تونه قلبی، زبانی، نوشتاری و

عملی

باشه. ولی نکته مهم اینجاست که مرتبه

عملی

فقط وظیفه

دولت

و نه مردم عادیه! یعنی شما به عنوان یه شهروند، حق ندارید با زور یا فیلم برداری از دیگران، امر به معروف و نهی از منکر کنید و وارد حریم خصوصی شون بشید. قانون به صراحت میگه که در اجرای امر به معروف و نهی از منکر،

نمی تونید به حیثیت، جان، مال، مسکن، شغل و حریم خصوصی و حقوق اشخاص تعرض کنید.

این یعنی حتی با نیت خیر هم نباید قانون رو زیر پا گذاشت.

حالا فرقش چیه؟ فرض کنید یه نفر داره یه اثر تاریخی رو تخریب می کنه؛ این یه

جرم آشکار و عمومی

ه و اگه شما ازش فیلم بگیرید و به پلیس نشون بدید، کارتون مجاز و درسته. ولی اگه یه نفر تو خیابون روسریش افتاده باشه و شما ازش فیلم بگیرید، این یک بحث دیگه است. از نظر قانون، تعریف دقیق حجاب شرعی و حدود اون، هنوز در لایحه های جدید در حال بررسیه و اینطور نیست که هر عملی که از نظر برخی «منکر» محسوب میشه، خود به خود به شما اجازه فیلم برداری و تجاوز به حریم خصوصی رو بده. این بحث خیلی حساسیه و باید خیلی با احتیاط باهاش برخورد کرد.

اگر شخصی در خیابان کاری انجام دهد که عرفاً تظاهر به عمل مجرمانه (مثل شرب خمر) باشد، فیلمبرداری از آن می تواند مجاز باشد، چرا که اینجا دیگر حریم خصوصی مطرح نیست و خود فرد با عملش، حریم خصوصی اش را در معرض دید عموم قرار داده است. اما اعمالی که ابعاد شخصی و اجتماعی آن ها محل بحث است، مثل پوشش، نیازمند دقت بیشتری است و نمی توان به سادگی اقدام به فیلمبرداری کرد.

انتشار عکس، فیلم و اطلاعات خصوصی: چه جریمه ای داره؟

اگه از مرحله گرفتن عکس و فیلم هم رد بشیم، میرسیم به مرحله مهم تر: انتشار! انتشار غیرمجاز محتوای خصوصی، یکی از شایع ترین جرایم رایانه ایه و قانون به شدت باهاش برخورد می کنه.

جرم انتشار فیلم و عکس خصوصی دیگران

تصور کنید عکس یا فیلم خصوصی از کسی به دست تون رسیده و تصمیم می گیرید اونو تو گروه های تلگرام، اینستاگرام یا هر جای دیگه منتشر کنید. این کار یه

جرم بزرگ

ه و مجازات داره.

ماده ۷۴۵ قانون مجازات اسلامی (یا همون ماده ۱۷ قانون جرایم رایانه ای) میگه: هر کس، به وسیله سامانه های رایانه ای یا مخابراتی، صوت یا تصویر یا فیلم خصوصی یا خانوادگی یا اسرار دیگری را بدون رضایت او، جز در موارد قانونی، منتشر کند یا دسترس دیگران قرار دهد، به نحوی که منجر به ضرر یا عرفاً، موجب هتک حیثیت او شود، به حبس از نود و یک روز تا دو سال یا جزای نقدی از پنج میلیون (۵.۰۰۰.۰۰۰) ریال تا چهل میلیون (۴۰.۰۰۰.۰۰۰) ریال یا هر دو مجازات، محکوم خواهد شد.

پس، اگه شما بدون اجازه صاحبش، عکس یا فیلم خصوصی کسی رو پخش کنید، یا حتی فقط اونو تو دسترس بقیه قرار بدید، جوری که اون آدم آسیب ببینه یا آبروش بره، مجازات میشید. این شامل انتشار تو شبکه های اجتماعی، فرستادن برای دوست و آشنا و حتی استفاده ازش تو محتوای عمومی خودتون میشه. البته، با

قانون کاهش مجازات حبس تعزیری

که تازگی ها تصویب شده، مدت حبس این جرم ممکنه به نصف کاهش پیدا کنه، ولی باز هم جرم سنگینیه.

جرم تهدید به انتشار فیلم و عکس خصوصی دیگران

گاهی وقتا، افراد حتی اقدام به انتشار نمی کنن، ولی با عکس و فیلم خصوصی کسی، اونو

تهدید

می کنن. مثلاً میگن اگه فلان کار رو نکنی، این فیلم یا عکست رو پخش می کنم! این هم خودش یه جرمه و قانون برای اونم مجازات تعیین کرده.

ماده ۷۴۴ قانون مجازات اسلامی (یا همون ماده ۱۶ قانون جرایم رایانه ای) میگه: هرکس به وسیله سامانه های رایانه ای یا مخابراتی، فیلم یا صوت یا تصویر دیگری را تغییر دهد یا تحریف کند و آن را منتشر یا با علم به تغییر یا تحریف منتشر کند، به نحوی که عرفا موجب هتک حیثیت او شود، به حبس از نود و یک روز تا دو سال یا جزای نقدی از پنج میلیون (۵.۰۰۰.۰۰۰) ریال تا چهل میلیون (۴۰.۰۰۰.۰۰۰) ریال یا هر دو مجازات محکوم خواهد شد. تبصره ـ چنانچه تغییر یا تحریف به صورت مستهجن باشد، مرتکب به حداکثر هر دو مجازات مقرر محکوم خواهد شد.

همونطور که می بینید، حتی

تغییر یا تحریف عکس و فیلم

کسی و بعدش انتشار یا تهدید به انتشارش، جرمه. هدف از این کار معمولاً

اخاذی

،

انتقام جویی

یا

خراب کردن آبروی طرف

ه. مجازات این جرم هم مثل جرم انتشار، حبس و جزای نقدیه و باز هم با قانون جدید، حبسش ممکنه نصف بشه. اگه محتوای تغییر داده شده یا تحریف شده هم

مستهجن

باشه، یعنی خیلی غیراخلاقی باشه، مجازات مرتکب شدیدتر میشه.

جرم انتشار اخبار دروغ (نشر اکاذیب)

بحث انتشار فقط به عکس و فیلم محدود نمیشه. گاهی وقتا افراد با

انتشار اخبار کذب یا شایعات

، باعث تشویش اذهان عمومی یا ضرر رسوندن به بقیه میشن. این هم از نظر قانون جرمه.

ماده ۶۹۸ قانون مجازات اسلامی میگه: هر کس به قصد اضرار به غیر یا تشویش اذهان عمومی یا مقامات رسمی به وسیله هر نحو از انحاء اعم از نطق یا کتبا یا انتشار اوراق چاپی یا خطی یا به وسیله درج در روزنامه و جراید یا نطق در مجامع یا به هر وسیله دیگر مرتکب یکی از اعمال مذکور در قانون جزا شود، به حبس از دو ماه تا دو سال و یا تا ۷۴ ضربه شلاق و یا جزای نقدی از یک میلیون (۱.۰۰۰.۰۰۰) ریال تا ده میلیون (۱۰.۰۰۰.۰۰۰) ریال و یا هر دو مجازات محکوم خواهد شد.

پس اگه با هر وسیله ای، یه دروغ رو پخش کنید که باعث بشه مردم بترسن، یا به کسی ضرر برسه، ممکنه مجرم شناخته بشید. این جرم هم مسئولیت

کیفری (مجازات حبس و شلاق و جریمه)

داره، هم مسئولیت

مدنی (جبران خسارت به اون کسی که ضرر دیده)

.

خبرنگاران و قوانین تهیه خبر: آزادی یا مسئولیت؟

خب، تا اینجا در مورد شهروندان عادی صحبت کردیم. حالا بریم سراغ اهالی رسانه، یعنی

خبرنگاران و عکاسان خبری

. اونا هم قواعد خاص خودشون رو دارن.

قانون مطبوعات

برای خبرنگاران،

قانون مطبوعات

حرف اول رو میزنه. این قانون یه جورایی

منشور اخلاقی و حقوقی

اوناست:

• آزادی بیان و اطلاع رسانی: خبرنگاران حق دارن آزادانه اطلاعات رو جمع آوری و منتشر کنن، ولی این آزادی مطلق نیست.
• مسئولیت پذیری: در کنار آزادی، مسئولیت هم میاد. اونا باید در برابر چیزی که منتشر می کنن، پاسخگو باشن.
• رعایت اخلاق حرفه ای: توهین، افترا (یعنی تهمت زدن)، افشای اسناد محرمانه یا اطلاعات مربوط به پرونده های قضایی (قبل از اینکه حکمش قطعی بشه)، خط قرمزه و ممنوعه.
• حق دسترسی به اطلاعات: قانون به خبرنگاران حق میده که به اطلاعات دسترسی داشته باشن تا بتونن خبرهای درست رو به مردم برسونن. البته این حق هم محدودیت هایی داره و هر اطلاعاتی رو نمیشه منتشر کرد.

عکاسی و فیلمبرداری در مقام گزارشگری خبری

وقتی یه خبرنگار یا عکاس خبری میره برای پوشش یه رویداد، مثلاً یه تصادف، یه تجمع، یا یه سخنرانی:

• تو فضاهای عمومی، از رویدادها، تجمعات و چهره های عمومی (مثل مسئولین) می تونن عکس و فیلم بگیرن. این کارشون برای

  اطلاع رسانی عمومی

  ه و معمولاً مشکلی نداره.

• اما اگه تو اون رویداد، یه آدم عادی هم هست که ناخواسته تو کادر دوربین قرار گرفته و ممکنه با انتشار عکسش، حریم خصوصیش نقض بشه، خبرنگار باید

  ملاحظه کنه

  . مثلاً اگه تو صحنه یه تصادف، از قربانی ها با جزییات طوری فیلم بگیره که باعث آبروریزی یا آسیب روحی بشه، این کارش ممکنه درست نباشه.

• برای ورود به بعضی از مکان های خاص مثل پادگان ها، ادارات دولتی یا مکان های امنیتی، حتماً نیاز به

  مجوزهای خاص

  دارن و بدون اجازه، حق فیلم برداری یا عکاسی ندارن.

تعادل بین حق دانستن و حق خصوصی ماندن

اینجا یه کشمکش خیلی مهم داریم: از یه طرف، مردم حق دارن بدونن تو جامعه چه خبره (حق دسترسی به اطلاعات)، از طرف دیگه، هر کسی حق داره حریم خصوصیش حفظ بشه (حق حریم خصوصی). وظیفه خبرنگاران اینه که این دو تا حق رو با هم

متعادل کنن.

اونا باید خبری رو که برای جامعه لازمه منتشر کنن، ولی نه به قیمت له کردن آبروی افراد یا نقض حریم خصوصیشون. مثلاً اگه یه فیلم از یه اتفاق توسط مردم عادی گرفته و پخش شده (UGC)، خبرنگار باید

راستی آزمایی

کنه و مطمئن بشه که اطلاعات درسته و با انتشارش، جرمی مرتکب نمیشه.

یه لقمه نون و آب: نکات کاربردی برای همه

تا اینجا حسابی در مورد قوانین صحبت کردیم. حالا بیاین یه خلاصه از چیزایی که باید حواس مون بهشون باشه رو با هم مرور کنیم، چه برای خودمون که شهروند عادی هستیم، چه برای اونایی که کارشون خبر و رسانه ست.

برای ما شهروندان عادی

• همیشه اجازه بگیرید:

  قبل از اینکه از کسی عکس یا فیلم بگیرید، مخصوصاً اگه سوژه اصلی اون آدم باشه،

  ازش اجازه بگیرید.

  این ساده ترین و بهترین راهه برای اینکه به مشکل برنخورید.

• مواظب حریم خصوصی تون تو فضای مجازی باشید:

  هر چیزی رو تو اینترنت منتشر نکنید. عکس ها و فیلم های خصوصی تون رو قفل کنید یا برای همه قابل دیدن نباشه. اگه کسی بهتون پیشنهاد داد که برای پول، عکس و فیلم خصوصی تون رو بفرستید، فریب نخورید.

• اگه تخلفی دیدید، راه قانونی رو برید:

  اگه دیدید کسی داره یه کاری می کنه که به نظرتون جرمه، به جای اینکه خودتون ازش فیلم بگیرید و پخش کنید (که ممکنه خودتون هم مجرم بشید)،

  به مراجع قانونی مثل پلیس اطلاع بدید.

  اونا کارشون رو بلدن.

• حقوق خودتون و دیگران رو بشناسید:

  همین که این مقاله رو خوندید، یعنی یه قدم بزرگ برداشتید! هر چقدر آگاه تر باشید، هم خودتون کمتر تو دردسر می افتید، هم کمتر حقوق بقیه رو پایمال می کنید.

برای خبرنگاران و اهالی رسانه

• قوانین و اخلاق حرفه ای رو کامل رعایت کنید:

  آزادی بیان خیلی ارزشمنده، ولی به شرطی که مسئولیت پذیری هم کنارش باشه. مواظب باشید با یه خبر اشتباه یا یه فیلم بی ملاحظه، آبروی کسی رو نبرید یا جامعه رو دچار تشویش نکنید.

• اطلاعات رو دقیقاً راستی آزمایی کنید:

  تو دنیای امروز که شایعات به سرعت برق و باد پخش میشن، وظیفه شما خیلی سنگین تره. قبل از انتشار هر خبری، مطمئن بشید که منبعتون موثقه و خودتون هم صحت اطلاعات رو بررسی کردید.

• همیشه در حال یادگیری باشید:

  قوانین رسانه ای و حقوق شهروندی مدام در حال تغییر و به روز شدن هستن. با شرکت تو دوره های آموزشی و مطالعه مداوم، همیشه اطلاعاتتون رو تازه نگه دارید.

چطور شکایت کنیم؟

اگه خدای نکرده احساس کردید حریم خصوصی تون نقض شده، یا کسی بدون اجازه تون ازتون فیلم و عکس گرفته و پخش کرده یا تهدید به انتشار کرده، می تونید از طریق مراجع قانونی اقدام کنید:

اولین قدم، معمولاً مراجعه به

دادسرا

ی محل سکونتتونه و طرح شکایت. برای جرایم رایانه ای و مسائلی که تو فضای مجازی اتفاق افتاده، می تونید به

پلیس فتا

(پلیس فضای تولید و تبادل اطلاعات) هم مراجعه کنید. اونا تخصص دارن تو این زمینه و می تونن بهتون کمک کنن. یادتون باشه،

مدرک جمع کردن خیلی مهمه

. اگه اسکرین شات، فیلم ضبط شده، یا هر مدرک دیگه ای از تخلف دارید، حتماً اونا رو نگه دارید و به مراجع قضایی ارائه بدید.

نتیجه گیری

این روزها که دنیای واقعی و مجازی حسابی تو هم گره خوردن و هر کدوم از ما یه دوربین تو جیبمون داریم، دونستن

قوانین تهیه عکس، فیلم و خبر

دیگه یه انتخاب نیست، یه ضرورته. فرقی نمی کنه یه شهروند عادی باشیم یا یه خبرنگار حرفه ای؛ همه مون باید یاد بگیریم چطور بین

آزادی بیان و اطلاع رسانی

از یه طرف و

مسئولیت اجتماعی و حفظ حریم خصوصی

دیگران از طرف دیگه، یه تعادل برقرار کنیم. با آگاهی بیشتر و رفتار مسئولانه، هم می تونیم از خودمون محافظت کنیم، هم به ساختن یه فضای امن تر و محترمانه تر تو کشورمون کمک کنیم. پس، قبل از اینکه دکمه شیر رو بزنید، یه لحظه فکر کنید!.