رضاشاه در تبعید به منشی مخصوصش گفت: به دکتر بگو من مدتی است مرده ام!

به گزارش خبرگزاری سیپکس، مجله ی خواندنیها در نخستین شماره ی سال جدید خود در یکم فروردین 1326 مطلبی را درباره ی آخرین روزهای عمر رضاشاه از زبان علی ایزدی یکی از نزدیکان رضاشاه در تبعید منتشر کرد که از مجله ی «نامه امید» نقل می کرد. نکته ی جالب در این مطلب این بود که خبرنگار تنظیم کننده ی این مطلب در مقدمه اشاره می کند که قرار بوده در همین سال جدید یعنی 26، جنازه ی او به ایران بازگردانده شود ولی «به عللی که بر ما پوشیده است» به تعویق افتاد. ادامه ی این مقدمه نشان می دهد که علت این تعویق چندان هم پوشیده نبوده و احتمالا شمار مخالفان رضاشاه در داخل هنوز آن قدر زیاد بوده که اجازه ی چنین کاری را ندهد. ادامه ی مقدمه این چنین است: « مخالفان رضاشاه هرچه بگویند در ایران پرستی و میهن دوستی او تردیدی نیست…» به هر روی خاطره ی علی ایزدی از آخرین روزهای زندگی رضاشاه در تبعید به این شرح بود:

در اوایل فروردین 1321 که وسایل حرکت پادشاه فقید از جزیره ی موریس به کانادا فراهم شده بود، حال مزاجی ایشان بسیار بد و مایه ی نگرانی بود. زیرا پزشکان مرضی را که اعلیحضرت در اوایل اسفند 1320 بدان مبتلا شده بودند، مرض قلبی تشخیص داده و از معالجه ی قطعی پیش از برداشتن عکس احتراز داشتند و چون لوازم رادیوگرافی کامل نیز در جزیره ی موریس وجود نداشت، بیش تر مایل بودند که در آفریقای جنوبی از اعلیحضرت معاینه ی کاملی صورت گیرد.

در همین اوان روزی که حال مزاجی شاه بسیار سخت بود طبیب مخصوص ایشان تقاضا کرد که اجازه دهند ایشان را بار دیگر معاینه کند. اعلیحضرت که معمولا کمتر به تشخیص و گفته ی اطبا اطمینان داشتند، او را با منشی خود احضار کردند و به منشی گفتند: «از این دکتر بپرس که از جان من چه می خواهد. حال من که بد نیست و به فرض این هم که بد باشد، مگر چه اهمیتی دارد که جناب دکتر این قدر اظهار علاقه می کند و اوقات گران بهای خود را صرف تکرار معاینه ی من می فرماید!… راستی چقدر دل سوز و مهربان هستند و به سلامت من اهمیت می گذارند… بدون کم و زیاد به جناب دکتر بگو که من مدتی است مرده ام. انسان شریف به داشتن روح انسانی زنده و مفتخر است. مطمین باش از وقتی که دماغ من برای خدمت به میهن عزیزم کار نمی کند، هیچ یک از حواس من نیز قادر به انجام تکالیف طبیعی خود نیستند. در این صورت حیات و ممات من یکسان است و دقیقه ای به این زندگانی علاقه و عشق ندارم. اصرار و ابرام شما هم در معاینه ی من معنی و مفهومی ندارد. مع هذا اگر وسایلی فراهم می آمد که دیگر بار دستم به دامن میهن عزیز می رسید، و می توانستم از نزدیک شاهد خدمات پسرم بشوم آرزوی دیگری نداشتم.»

این جمله را ادا کردند و بدون این که اجازه دهند معاینه ی مجددی شود، طبیب و منشی را از اتاق مرخص نمودند.

25957

رضاشاه در تبعید به منشی مخصوصش گفت: به دکتر بگو من مدتی است مرده ام!